Kafamın İçindeki Sesler (1) Beni Duyan Var mı?
Burada hiç anlamlı şey bulamazsın, anlatılanlar sadece bizden olanların anlayacakları kadardır. Burası karanlık oda, burası Bir Şizofrenin Günlüğü. Normal ve iradesi zayıf insanlara göre değildir.
Bu bir rüya olmalı, ne kadarda karanlık her taraf. İleride sürekli yanıp sönen rengarenk ışıklar. Çok garip değil mi ben hiç böyle şeyler hayal etmezdim. Düşünmezdim ben genelde hep mutlu rüyalar görürdüm. Uçardım veya ormanda uzanmış kuşların cıvıltısını dinlerdim. Özel güçlerim olurdu ve onları kötülük için kullanırdım. En iyisi kıpırdamadan beklemek öylece, korku filmlerinde olan o karanlıktan gelen çığlığı hiç merak etmiyorum. Düşün sadece, sesleri dinle, dünyanın en güçlü insanının sen olduğunu düşün. İyi şeyler düşün ve mutlu ol, seni sen yapan insanları düşün ve ilk aşklarını. Onların nasıl gittiğini, kimsenin nasıl kalmadığını hatırla. Yalnızlığını ve nefretini hatırla, uyandığında hayatın bundan daha mı mutlu olacak sanıyorsun.
Aç gözlerini ve öldür onları, hayallerini çalan bütün insanları öldür, değersiz olan herşeyi öldür ve herşeylerini al onların. Bu bir savaş, sen bu savaş için yıllardır hazırlanıyorsun. Sen bu savaş için beni çağırdın, ben her zaman yanındayım. . .
. . .
Sadece bendemi oluyor bu, sadece ben mi duyuyorum onları. Her duygusal boşlukta yada bir savaş anında sürekli tekrarlanan anlamsız cümleler. Kafamın içindeki sesler, bunlar beni ben, bizi biz yapan özellikler.
. . .
Ben ilkleri hep seninle yaşadım, sözlerini anladığım ilk şarkı sendin belkide benim. Dinlediğimde hep birilerini hatırlattın bana. Belkide bunun için bu kadar nefret ediyorum senden. Hep onları hatırlattın bana, acılarımı ve yaşadıklarımı her seferinde tekrar tekrar yaşattın. Senin yüzünden sevdim onları bu kadar. Hepsi senin suçun kimsenin değil, hepsi senin yüzünden sevdiğim kadar senin yüzünden nefret ettiler benden. Affetmeyeceğim seni, herşeyin sorumlusu sensin.
. . .
Boş şeyler yazmak birisine gerçekten birşeyler hissetmekten her zaman daha iyidir. Kaybetmek yoktur bunun sonunda, hiç başlamamış bir aşk için söylenen şarkılar gibi düşünün. İmkansız ve efsaneleşmiştir, kimse okumasada kimse dinlemesede seni sen Mecnun gibi hissedersin, işte o en güzelidir.
Yaşanan herşey sayfanın başında başlar ve sonunda biter, kapak kapatıldığında ışıklar açılır ve hayat devam eder. Belkide sevmekten korkuyorum evet, hayale bile bu kadar kendini kaptıran bir insan birisini sevdiğinde neler olur düşünemiyorum. Varlığından emin olduğum iki kadın var hayatımda, Lavinya ve yeşil gözleri bana cenneti anlatır gibi masum kızım Elif.
. . .
Sürekli tekrarlanan kafamın içindeki o sesler varya özelliklede geceleri çok konuşuyor benimle. Neden uyuyamıyorum sanıyorsunuz, onlar uyumamı engelliyor. Gün içinde başka sesler ile meşgul olurken duyamıyorum onları yada tam odaklanamıyorum. Geceleri o seslerden beni koparan tek şey, yüksek sesle bastırdığım o keman sesi.
Bir cevap yazın